De komende weken zal ik de achtergrond achter de 12 tracks van Kiss Me Twice geven als opstapje naar de release van de plaat. Het is niet de bedoeling om de betekenis(sen) van de tekst te duiden, zelfs in de groep zijn er vaak meerdere interpretaties. Wel de muzikale puzzelstukjes die tot de song hebben geleid.
Vandaag: Halfway
“Dag Pedro, al gehoord dat ze een song zoeken voor een film?”
“Nee, Joris, maar je hebt een gitaar nodig?”
“Misschien kan je een song schrijven en dan maak ik we een arrangement?”
“Ik kan proberen, hoeveel tijd heb ik?”
“Wel volgende week vetrek ik naar het buitenland, zou het dan wel af willen hebben?”
Dit gesprek vond echt plaats op een zondagavond. Op maandag schreef ik de song, op woensdag namen Melissa en ik de stem en gitaar op, op donderdag maakte Joris het arrangement – tussentijds gesprek: Is het niet te Hollywood? Nee, nog meer! – en mixte een eerste versie.
Voor de plaatversie speelde Nils De Caster alle violen in en behielden we de originele gitaar en vocal-track. Het was de eerste keer dat Melissa en ik weer samen in de studio zaten.
Toen we begonnen aan de puzzel die een plaat kon zijn, was het lang onduidelijk of deze song wel het album zou halen. Hoe past zoiets tussen rocksongs. De ironie is dat toen deze song zijn plaats bijna op een natuurlijke manier vond, het duidelijk werd dat we een echte plaat aan het maken waren met twee complementaire kanten. Kant A met een filmische, akoestische brede onderstroom, met teksten waar geen plaats is voor ironie. De sequentie van de eerste vier songs op deze plaat vormen zo bijna een suite. Het woord conceptalbum zal ik zelf al maar schrappen, maar ze vormen wel duidelijk een geheel qua sfeer. Maar een sfeer die een oplossing nodig heeft in het hier en nu. En dus…
De versie die op de plaat staat, verschilt licht van de single versie. Patrick Hamilton maakte een nieuwe mix die beter in het geheel van de plaat past.
Blue and Broke 
9 reacties »